مرگ تلخ یک محیطبان
تاریخ انتشار: ۲۷ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۶۴۱۸۹۹
روزنامه ایران: هر وقت خبری از محیطبانان منتشر می‌شود؛ یا خبر شهادت‌شان بوده یا زندانی شدنشان و یا محکومیت‌شان به قصاص؛ کمتر خبری از مرگ خودخواسته آنان به گوش می‌رسد اما اواخر هفته گذشته بود که خبر آمد یکی از محیطبانان خوب کشورمان به زندگی خود پایان داد.
محیطبان اسماعیل ضرابی 35 ساله بوده و 10 سال سابقه فعالیت در منطقه آستارا در استان گیلان را داشت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
فاجعه‌ای که قابل پیشگیری بود
گفته می‌شود که زنده یاد اسماعیل ضرابی از محیطبانان خوب منطقه بوده است. یکی از همکاران او که خواست نامش فاش نشود، به روزنامه ایران می‌گوید: مرحوم ضرابی با گذشت یکسال همچنان درگیر پروسه پرونده حقوقی و دریافت دیه‌اش بود که نه تنها هیچ کدامش به سرانجام نرسید، بلکه متخلفی که او را مجروح کرده بود، از او شکایت هم کرده بود.
او با اشاره به قوانین خدمتی یگان حفاظتی ادامه می‌دهد: برخلاف قوانین، مرحوم ضرابی آن روز در پاسگاه تنها بود و با توجه به اینکه از قبل وضعیت روحی خود را به دوستان و همکارانش بیان کرده بود، نباید او را تنها می‌گذاشتند.
این فعال محیط زیستی با اشاره به سابقه بیماری ضرابی می‌گوید: به‌دلیل اینکه تحت مداوا و درمان بود مدام استعلاجی می‌گرفت و بعد از جراحت درخواست کرده بود که به بخش اداری منتقل شود، منتقل شد، اما بعد از مدت کوتاهی او را دوباره به پاسگاه منتقل کردند.
روحیه زنده یاد ضرابی اصلاً به گونه‌ای نبود که اهل درگیری باشد، با وجود این متخلفین مدام او را تهدید می‌کردند. این فعال محیط زیستی می‌گوید که اگر برخی اتفاقات مدیریت می‌شد و مسائلی که مرحوم ضرابی با آنها درگیر بود تحت حمایت قرار می‌گرفت، این اتفاقات ناگوار پیش نمی‌آمد. او از جانش گذشته بود و سازمان باید در این زمینه از او حمایت می‌‌کرد؛ وگرنه خاتمه دادن به زندگی به همین راحتی‌ها نیست.
او با اشاره به اینکه بیشتر افراد جامعه این روزها دارای مشکلات و مسائل اختلافات خانوادگی هستند، می‌گوید: اما جای سؤال دارد که اگر ایشان به‌دلیل مشکلات روحی و خانوادگی زندگی را وداع کرده، چرا در محل کار دست به این اقدام زده است. چه پیامی در این کار نهفته است؟
روایت ماجرا
فرمانده یگان حفاظت محیط زیست، ضمن ابراز تأسف به «ایران» می‌گوید: محیطبان اسماعیل ضرابی، از محیطبانان منطقه آستارا در استان گیلان بود که در روز چهارشنبه 23 آذرماه در محل کارش، به زندگی خود پایان داد. روز پنجشنبه 24 آذرماه در جریان تشییع پیکر این محیطبان، از طریق خانواده برای اولین بار مطلع شدیم که محیطبان ضرابی بیمار بوده و قبلاً خانواده برای درمان او به پزشک مراجعه کرده بودند و پزشک به آنها درباره وضعیت نامساعد روحی و افکار منفی او هشدار داده بود.
جمشید محبت خانی با اشاره به وجود دوربین‌های حفاظتی به نحوه خودکشی اشاره می‌کند و می‌گوید: او با طناب، خود را دار زده و اقدام به خودکشی کرده است. او ادامه می‌دهد: مرحوم ضرابی به دلایل شخصی دست به این اقدام زده است.
محبت خانی، در پاسخ به این سؤال که چرا این محیطبان در پاسگاه محیطبانی بر خلاف قوانین یگان حفاظتی تنها بود، می‌گوید: او آن روز تنها نبود. تا ساعت یک بعدازظهر همراه با محیطبان دیگری بوده و بعد از اینکه آن محیطبان برای مرخصی دو ساعته از او جدا می‌شود محیطبان ضرابی خودکشی می‌کند. همکار محیطبانش بعد از برگشت از مرخصی ساعتی با پیکر بی‌جان محیطبان ضرابی مواجه می‌شود.
او ادامه می‌دهد: حتی قبل از این اتفاق ناگوار، محیطبان ضرابی شش روز استعلاجی داشته و روزی که به محل کار آمده اقدام به خودکشی کرده است و قبل از خودکشی با مدیر شهرستان نیم ساعت تلفنی صحبت می‌کند و او راهنماییش می‌کند که مراقبت‌های لازم برای عدم عفونت پای خود را انجام دهد.
به گفته محبت خانی، با وجود اینکه در بستر اینترنت فضایی در اختیار محیطبانان قرار داده‌ایم که مشکلات خود را گزارش دهند اما من هیچ گزارشی از بیماری او ندیدم و هیچ وقت درخواستی برای جابه‌جایی هم نداشته است.
انتهای پیام/
mdi-penنیلوفر منصوریخبرنگارمنبع: ایران آنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۶۴۱۸۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تدریس مشق عشق در یک مدرسه عشایری+ فیلم و عکس
ابراهیم عزیزی یکی از معلمان جوان کهگیلویه و بویراحمدی بوده که با حضور و تدریس در یکی از دورافتاده‌ترین نقاط این استان ثابت کرده‌است، می‌توان با اراده و عشق آغازگر تحول و شکوفایی شد.
به گزارش خبرگزاری ایمنا از کهگیلویه و بویراحمد، انسان ذاتاً موجودی کنجکاو و به‌دنبال یافتن و تجربه کردن است، بشر برای ارضای این حس در وجود خود نیاز به دانستن و آموختن دارد، این اشرف مخلوقات در محیط پر از مهر خانواده اولین واژه‌های زندگی را از بر می‌کند، با الفبای عشق و مهر از زبان متعهدترین و دلسوزترین موجود خلقت یعنی مادر زبان باز می‌کند و این واژه‌های گاه بدون معنای کودکانه که چون ترانه‌ای مادر و پدر را به وَجد می‌آورد، سرآغازی برای جُستن و پیدا کردن است، سرآغازی برای دانستن و تجربه کردن، سرآغازی برای پیدا کردن جوابی قانع‌کننده برای سوالات هجوم آورنده به ذهن جست‌وجوگر و فعال است.
بی‌شک علاوه بر محیط پر مهر خانه، برای رشد و بالندگی بشر، جامعه و محیط اطراف نیز تأثیر به‌سزایی دارد و مدرسه یکی از محیط‌هایی است که فرد بعد از خانواده در آن می‌تواند راه‌ورسم چگونه زندگی کردن و چگونه بهتر زیستن را بیاموزد.
معلم بعد از پدر و مادر و مدرسه بعد از خانه بیشترین نقش را در شکل‌گیری شخصیت هر انسانی دارد که در مسیر علم‌آموزی پا می‌گذارد.
یکی از مهم‌ترین آرزوهای هر پدر و مادری پیشرفت و ترقی فرزند خود و تشکیل یک زندگی آرام و خوب است، زندگی آرام در سایه آنچه آموخته و این آموختن را باید در آنچه معلم آموزش داده است، جست‌وجو کرد.
فروردین که به پایان می‌رسد و نسیم اردیبهشت با سرسبزی و طراوت طبیعت در دیار ایران زمین دلبری می‌کند، لحظه‌شماری برای رسیدن به یک روز خاص آغاز می‌شود، دهه اول اردیبهشت به پایان که می‌رسد، قشر کوشا و زحمتکش معلم که جامعه تحول و پویایی خود را مدیون مشق عشق آنها است، در کانون توجه قرار می‌گیرند، اما قصه معلم و دانش‌آموز و آموختن در همه جا یکسان نیست، گاه معلم در یک مدرسه مدرن و پیشرفته با هزینه‌های پرداختی و انتفاعی از طرف خانواده‌ها به دانش‌آموزان علم می‌آموزد و گاه یک معلم در دورترین نقطه و در منطقه‌ای که انگار نافش را با محرومیت بریده‌اند، عشق‌ورزی می‌کند و برای تحقق رویاهای شاگردانش دست از تلاش برنمی‌دارد.
معلمی در مناطق روستایی و عشایری در کنار تمام سختی‌ها و کمبودها، تجربه یک زندگی نو با کلی خاطرات تلخ و شیرین است، در دیار کهگیلویه و بویراحمد و مناطق عشایری جنوب و بیشتر در بین قوم لر و ترک قشقایی هرگاه سخن از مدرسه می‌شود، ناخودآگاه ذهن به سمت عاشق مکتبی می‌رود که نامش همچنان بر تارک آموزش‌وپرورش عشایر کشور می‌درخشد، مرحوم «محمد بهمن‌بیگی» را عشایر جنوب پایه‌گذار آموزش عشایری می‌دانند و طریقه قلم به دست گرفتن و مشق کردن را مدیون زحمات این مرد بزرگ هستند.
گرچه امروز محمد بهمن‌بیگی در بین ما نیست اما جای بسی خوشحالی است که تفکر و همت بهمن‌بیگی در جامعه وجود دارد، ابراهیم عزیزی معلم جوانی است که اثبات کرده‌است با خلاقیت، ذوق، تعهد و عشق می‌توان در این روزها احساس کرد روح بهمن‌بیگی‌ها در دیار کهگیلویه و بویراحمد زنده است.
ابراهیم عزیزی معلم جوان و ۳۴ ساله مدرسه روستای «موشمی» بخش زیلایی در شهرستان مارگون است، وی اهل شهرستان لنده کهگیلویه و بویراحمد و فارغ‌التحصیل دانشگاه شیراز است، پنج سالی است که به عنوان معلم مشغول به تدریس است با آنکه صدها کیلومتر از محل زندگی خود دور است اما به گفته خودش در بین مردمان باصفای زیلایی احساس غربت نمی‌کند.
معلم جوان روستای موشمی زیلایی که از جمله مدارس عشایری کهگیلویه و بویراحمد به شمار می‌رود تمام تلاش خود را به‌کار بسته است تا دانش‌آموزانش در دورترین نقطه کشور از علم روز عقب نباشند و برای این کار مشارکت با محوریت دانش‌آموزان را مهم‌ترین عامل موفقیت می‌داند.
فعالیت‌های فوق برنامه ابراهیم عزیزی در مدرسه نظیر آموزش کامپیوتر با قرض گرفتن لپ‌تاپ و دعوت دانشجو معلمان، جمع کردن کاغذ باطله‌ها و تهیه لوازم تحریر برای دانش‌آموزان از قِبَل فروش آن و آموختن درس مشارکت، همدلی و همکاری و احترام و آداب زندگی، نشان می‌دهد اراده برای پیشرفت و تحول حرف اول را می‌زند و می‌توان در دل محرومیت‌ها، تهدید را تبدیل به فرصت کرد.
کد خبر 749959
هفت مصدوم و کشته بر اثر برخورد سواری تارا و پراید در بویین میاندشت